In de zomer 2017 vroeg Jeroen Laureyns* of ik een bijdrage wil leveren aan de tentoonstelling met het thema ‘De Opwarming’. Dat was ook de periode dat brokstukken Rupeliaanse klei had binnen gebracht in mijn atelier nog niet goed wetend wat er mee te doen. De vraag van Jeroen gaf mij een kans een zinnige, betekenisvolle bestemming te geven aan de brokstukken. Deze klei is sediment van een tijdsperiode waar er nog geen sprake is van menselijke aanwezigheid, zelfs ook vóór de geboorte van de Schelde. In een fractie van tijd zijn die gelaagde tijdcapsules uit hun context gehaald naar de huidige context, een bouwwerf aan de Schelde kaaien.

Die brokken klei vormen een getuigenis van een geologische tijd die ik nu plots kan aanraken. Kijken naar de bodem is al even duizelingwekkend dan naar de sterrenhemel. Beide blikken geven zicht op onmetelijke grote afstanden in tijd en ruimte. Het verhaal dat die stille grijze brokstukken aarde mij vertellen is tevens zo actueel in deze tijd waar we tot het besef zijn gekomen dat we niet langer willen en kunnen heersen over de aarde maar er mee verbonden zijn.

Jeroen Laureyns* curator van de tentoonstelling De Opwarming in de lange zaal van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen van 15.11 t/m 15.12 2017

 2018 in DordtYart, Dordrecht

2019 in Galerie De Witte Voet, Amsterdam

2019 in Oase Bravis ziekenhuis, Roosendaal